Sarkoidoza jest częstą chorobą dotyczącą wielu układów naszego organizmu. Chorobą o nieznanej przyczynie. Może mieć swój początek ostry (najczęściej około 30 roku życia) charakteryzujący się występowaniem rumienia guzowatego na skórze, powiększeniem ślinianki przyusznej i charakterystycznymi zmianami w płucach. Może też mieć swój początek około 50 roku życia. Wtedy objawia się zmęczeniem, dusznością i bólami stawów. 

Zmiany w płucach stwierdza się u około 90% chorych. 

​

Diagnostyka sarkoidozy opiera się przede wszystkim na:

• zdjęciu RTG płuc,

• biopsji płuc,

• teście Kveima-Stilzbacha,

• oznaczeniu stężenia enzymu konwertującego angiotensynę,

• oznaczenie wapnia.

​

Objawy oczne sarkoidozy dotyczą aż 30% chorych z sarkoidozą układową. W ostrej postaci sarkoidozy proces zapalny dotyczy zazwyczaj jednej gałki ocznej. Jeśli choroba przechodzi w postać przewlekłą, zapalenie pojawia się w obu oczach.

• ostre zapalenie tęczówki i części pośredniej błony naczyniowej, zazwyczaj rozwija się u młodych osób z ostrą sarkoidozą (fotografia u góry strony przedstawia ostre zapalenie tęczówki z obecnymi zrostami z soczewką),

• przewlekłe ziarninujące zapalenie tęczówki i części pośredniej błony naczyniowej, zazwyczaj rozwija w obu oczach u osób starszych (bardzo często prowadzi do wtórnej zaćmy i jaskry),

• u 25% chorych zmiany chorobowe dotyczą tylnej części oka. Dochodzi tu do zapalenia ciała szklistego i zmian zapalnych w obrębie siatkówki.

Konsultacja okulistyczna w przypadku sarkoidozy jest jednym z ważniejszych badań dodatkowych zlecanych przez specjalistę prowadzącego leczenie tej choroby. Powinna być sugerowana co pewien czas i zawsze wykonywana w trybie pilnym, gdy pacjent zgłasza jakiekolwiek dolegliwości wzroku.

​

​